En primeiro
lugar, queremos darlle as grazas á Dirección Xeral de Educación, Formación
Profesional e Innovación Educativa pola concesión,na resolución definitiva do
27 de novembro de 2019, do Club de Ciencia ó IES Monte da Vila para este curso
2019-20.
 |
| Faro de Vigo, para ver a noticia dixital pincha aquí |
Dende o Club de
Ciencia seguimos empregando o mar como escusa para aprender de xeito informal e
divertido. Así,o martes 3 de decembro de 2019,estivemos “xogando” a descompoñer
o mar.
Nestes días estase
a celebrar en Madrid o Cume Climático (COP25). Por iso, na primeira parte da
reunión, charlamos sobre un dos moitos efectos que o excesivo nivel de dióxido
de carbono (CO2)produce no ambiente: a acidificación dos océanos.
Para aproximarnos
ó tema vimos un par de vídeos nos que, entre outros aspectos, se menciona como
o CO2 da atmosfera pode pasar á auga dos mares dando lugar a un
aumento da acidez (diminución do pH). Isto afecta especialmente ó
desenvolvemento das cunchas dos moluscos, ós corais e ó plancto. Deixamos os
enlaces dos vídeos por se alguén quere velos e, por suposto, podedes seguir
indagando e buscando outros vídeos ou información relacionada coa temática.
“La acidificación
de los océanos”
Durante a charla
co alumnado tratouse de xeito sinxelo un proceso complexo como o que se
establece nos equilibrios químicos entre o dióxido de carbono atmosférico e os
océanos (nos que non só hai auga e habería que ter en conta máis aspectos).
Tamén falamos da
descomposición electrolítica da auga do mar.
E despois de
satisfacer a curiosidade teórica pasamos á práctica. Poñemos as batas e...
ACCIÓN!
Comezamos
realizando unha descomposición electrolítica. Collemos un pouco de auga
de mar, poñemos os eléctrodos, conectamos os cables á pila e comprobamos como a
auga do mar se convertía en burbullas.
Puidemos
detectar, mediante o olfacto a presenza de cloro gas, procedente da sal (NaCl)
que ten a auga do mar.
“CHEIRA A PISCINA” dicían.
Fixemos tamén unha
proba adicional empregando nitrato de prata que reacciona cos ións cloruro para
dar lugar a un composto insoluble de cloruro de prata que aparecía como unha
nube branca no tubo de ensaio. Para iso houbo que poñer luvas, e evitar que o
nitrato de prata deixara tatuaxes nas mans durante algunhas semanas.
Finalmente
procedemos a descompoñer cunchas de animais mariños.
Para iso
empregamos ácido clorhídrico (HCl). O ácido reaccionaba coas cunchas (formadas
principalmente de carbonato de calcio) para formar cloruro de calcio e un gas
coñecido: o dióxido de carbono.
Para identificar
este gas, que é incoloro, conducímolo a través dun tubo cara unha vela e
puidemos ver como se apagaba (a vela precisa osíxeno para arder, pero o CO2
que é máis denso que o aire, despraza o aire que contén osíxeno e a vela acaba
apagándose). Noutra experiencia, o gas CO2 recollíase nun vaso para
despois vertelo e apagar “maxicamente” a vela.
Como última
experiencia fixemos burbullar o dióxido de carbono a través dun vaso con auga
destilada e comprobamos (con papel indicador e con pH-metro) como se
acidificaba a auga ó baixar o pH, dando conta do que pode estar a pasar co
dióxido de carbono atmosférico cando se disolve nas augas mariñas.
Con esta sesión despedimos o primeiro trimestre. Vémonos á volta das vacacións de nadal.
Moi bo traballo, equipo!
Ningún comentario:
Publicar un comentario