CONXELANDO O MAR

Na reunión do martes 5 de novembro de 2019 propúxose a posibilidade de conxelar o mar.

Despois da xuntanza para comer pasamos á aula de informática. Comezamos vendo un curto de Ice Age, por ver se nos inspirabamos con Scrat e “rompiamos un pouco o xeo”. Discutimos cuestións como se era posible conxelar o mar, a composición da auga do mar, se podía variar a temperatura de conxelación, que pasaba coa auga ó conxelar… Para aportar ideas ó debate amosouse un pequeno vídeo de como flotan os icebergs e outro no que se estaba a botar sal na rúa para evitar a formación de placas de xeo.

Na metade do debate o alumnado botou man dos ordenadores e de internet para ver se era quen de aclarar as ideas, e posteriormente volvemos á discusión con ansias renovadas. Certas ideas quedaron claras, sobre todo as referentes ós datos, pero outras non. Así as cousas, botamos man do “cerebro colectivo” alí presente e, ós poucos minutos, xurdiu un momento Eureka moi emocionante cando un alumno, “inspirado pola colectividade e polo fluxo de ideas”, chegou ó descubrimento de por que se botaba sal nas estradas para evitar a formación de placas de xeo. Cando menos, o profesorado presente xa poderá presumir de que viu a un alumno deducir correctamente unha explicación científica, en vez de presentarlla dende o principio.

Pero a simple pregunta de si se podería conxelar o mar foi bastante polémica e deu máis xogo do esperado. E aínda segue sen resposta. Iso si, unha alumna dixo que esa noite non ía durmir pola inquedanza de non ter a resposta…

TOCA SEGUIR INVESTIGANDO!

Xa no laboratorio realizáronse unha serie de experiencias. Primeiro comparouse como desconxelaban dous cubos de xeo (un con sal e outro sen sal engadida, medindo cun termómetro a temperatura do líquido que se formaba). Simultaneamente preparouse unha disolución de auga saturada de sal e verificouse que hai un límite na solubilidade do sal.

Preparamos 3 mostras con auga destilada, auga saturada de sal (salmoira) e auga de mar (do mar de O Grove, por suposto) e fixemos unha marca da altura á que chegaba a auga. A maiores, preparamos outros 3 tubos de ensaio con zume de laranxa (por investigar, simplemente) e metemos todo nun bote con xeo picado e sal (no que creamos unha mestura crioscópica).

Ó final non conxelamos a mestura de salmoira, pero si a de auga destilada, a de mar, e o zume de laranxa dos tres tubos de ensaio (por certo, para ampliar o estudo, tiñámoslle metido un pau dentro e comprobamos que ó sacalo tiñamos uns xeados que non nos quedou máis remedio que comer).

Non conxelamos todo o mar, só unha porción, pero como resultado colateral conxelamos un zume de laranxa natural e desfrutamos duns merecidos xeados para rematar a sesión.

Moi bo traballo.

Ata a próxima!